JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 5560" data-attributes="member: 149"><img src="https://umuthuzmeleri.files.wordpress.com/2011/02/sen-ki-kc3a2inat-kitabc4b1nc4b1n-fc3a2tihasc4b1sc4b1n.jpg?w=495&h=373" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Âyet-i kerimelerde şöyle buyrulur: “De  ki: “Kim Cebrail’e düşman ise şunu iyi bilsin ki, o, ALLAH’ın izniyle  Kur’ân’ı, senin kalbine; önceki kitapları tasdik edici, mü’minler için  bir hidayet rehberi ve müjdeci olarak indirmiştir.” (Bakara 2/97) “Şüphesiz  ki o (Kur’ân), Âlemlerin Rabbinin indirdiği (bir kelâm)dır. Onu  Rûhu’l-Emîn (Cebrail), uyarıcılardan olasın diye apaçık bir Arapça lisan  ile senin kalbine indirmiştir.”  (Şuara 26/192-195) Böylece  vahiy, diğer bütün his ve idrakleri devre dışı bırakarak kalbe  yerleşince onunla amel etmek ve onu diğer insanlara ulaştırmak bir  zarûret hâline gelmişti. Bu sebepledir ki hangi ilâhî tâlimat gelir ise,  Efendimiz ona göre davranırdı. Yapılması gereken şeyi en güzel o  yapardı. Kaçınılması gereken şeyden en çok o kaçınırdı. Bu durum, ister  itikat ister amelle ilgili olsun, ister ahlak ister adapla ilgili  bulunsun, ister zahir ister batınla alakalı olsun (s.a.v.)’in hayatının  her alanı için geçerli idi. Bunun neticesinde Peygamberimiz’in ahlakı,  bütünüyle Kur’ân olmuştu. Fahr-i Kâinât (s.a.v.)’in eşsiz  güzellikteki hayatından okuyacağımız şu misaller, bu gerçeği ne güzel  ifade eder! Âişe (r.a.) şöyle anlatır: “Bir gece Resûlullah (s.a.v.)  bana: “–Ey Âişe! İzin verirsen, geceyi Rabbime ibâdet ederek geçireyim” dedi. Ben de: “–Vallâhi  seninle beraber olmayı çok severim, ancak seni sevindiren şeyi daha çok  severim” dedim. Sonra kalktı, güzelce abdest aldı ve namaza durdu.  Ağlıyordu… O kadar ağladı ki, elbisesi, mübârek sakalları, hattâ secde  ettiği yer sırılsıklam ıslandı. O, bu hâldeyken Hz. Bilâl namaza  çağırmaya geldi. Ağladığını görünce: “–Yâ Resûlallâh! Allâh  Teâlâ sizin geçmiş ve gelecek günahlarınızı affettiği hâlde niçin  ağlıyorsunuz?” dedi. Bunun üzerine ALLAH Resûlü (s.a.v.): “–Allâh’a  çok şükreden bir kul olmayayım mı? VALLAHi bu gece bana öyle âyetler  indirildi ki, onları okuyup da üzerinde tefekkür etmeyenlere yazıklar  olsun!” karşılığını verdi ve: “Göklerin ve yerin yaratılışında,  gece ile gündüzün birbiri ardınca gelip gidişinde ve sürelerinin uzayıp  kısalmasında, akl-ı selim sahipleri için gerçekten açık delil ve  ibretler vardır. Onlar, ayakta dururken, otururken ve yanları üzerine  yatarken ALLAH’ı zikrederler, göklerin ve yerin yaratılışı üzerinde  tefekkür ederler ve: “Rabbimiz! Sen bunları boşuna yaratmadın. Sen bütün  eksik sıfatlardan münezzehsin, uzaksın. Bizi cehennem azabından koru!”  (derler)” (Âl-i İmran 190-191) âyetlerini okudu (İbn-i Hibbân, II, 386). ALLAH  Resûlü (s.a.v.)’in zeytin gibi simsiyah olan saçlarında artık ağarmalar  başlamış, nurdan bir şûleyi andıran beyaz teller gözükür olmuştu.  Sebebini soranlara: “Hûd sûresi ve kardeşleri (Vâkıa, Hâkka, Mürselât,  Nebe’ ve Tekvîr) beni ihtiyarlattı” (Tirmizî, Tefsir 57/3297)  buyurmuştu. Çünkü Hûd sûresindeki: “(Resûlüm!) Emrolunduğun gibi  dosdoğru ol; seninle beraber tevbe edenler de (dosdoğru olsunlar!).  Aşırı gitmeyiniz; çünkü ALLAH bütün yaptıklarınızı hakkıyla görmektedir”  (Hûd 11/112) buyrukları Efendimiz (s.a.v.)’in kalbine inmiş, ondan hem  kendisinin hem de beraberinde bulunan tüm mü’minlerin “istikâmet üzere  olmalarını” talep etmişti. İtikat, ibadet, muamelât, ahlak ve adapta  farz-ı dâim halinde istikâmet üzere bulunmak gerçekten zordur. Buna bir  de ümmetin istikâmet üzere olması eklendiğinde işin ne kadar zorlaştığı  daha iyi anlaşılır. İşte Efendimiz (s.a.v.)’in belini büken ve saçlarını  ağartan bu zorluk olmuştur. Vâkıa, Hâkka, Mürselât, Nebe’ ve Tekvîr  sûreleri ise dehşetli kıyâmet ve mahşer sahnelerinin sergilendiği  sûrelerdir. Sıradan bir müslümanın bile okuduğunda kendinden geçtiği,  kalbi yerinden çıkacak gibi olduğu ateş parçası gibi bu sûrelerin  Resûlullah (s.a.v.)’in o ince, rakik, hassas kalbinde nasıl yakıcı,  kavurucu, derin tesirler bıraktığını hayal etmek bile imkansızdır. Bir  de Efendimiz (s.a.v.)’in kalbine inen Kur’ân’ın sahabe-i kiramın  kalbine nasıl yansıdığına bakalım. İşte Hz. Ebû Bekir (r.a.)’ın hâli…  Kendisi şöyle anlatıyor: “Bir gün Resûlullah (s.a.v.)’in yanında  bulunurken “(Gerçek şudur ki<img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite1" alt=":)" title="Smile    :)" loading="lazy" data-shortname=":)" /> Kim bir kötülük yaparsa onunla  cezalandırılır; ALLAH’tan başka da ne bir dost ne de bir yardımcı  bulabilir” (Nisâ 4/123) âyeti nâzil oldu. Efendimiz: “- Ebû Bekir, bana indirilen bu âyeti sana okutayım mı?” buyurdu. Ben: “-  Tabii ki ya ResûlALLAH” dedim. Bana bu âyeti okuttu. Sanki belimin  kırılıp ayrıldığını hissettim ve öylece kasılıp kaldım. Peygamberimiz: “- Neyin var, ne oldu?” diye sordu. Ben: “-  Anam babam sana fedâ olsun ya ResûlALLAH, hangimiz günah işlemez ki!  Şimdi biz işlediklerimiz yüzünden mutlaka cezalandırılacak mıyız?” diye  üzüntümü ifade ettim. Bunun üzerine ALLAH Resûlü (s.a.v.) şu açıklamayı  yaptı: “- Ey Ebû Bekir! Sen ve diğer mü’minler hatalarınız sebebiyle  dünyada (bazı sıkıntı ve meşakkatlere uğratılarak) cezalandırılırsınız.  Öyle ki ALLAH’a günahsız olarak kavuşursunuz. Diğerlerine gelince  onların yaptıkları biriktirilir ve cezaları kıyamet gününe bırakılır.”  (Tirmizi, Tefsir 4/3039). Kur’ân’ın kalbe inişine bir misal de  Hz. Ömer (r.a.)’dan verelim. Bir gün Hz. Ömer, bir evin önünden  geçerken, hâne sâhibinin, evin dışına taşacak kadar yüksek bir sesle Tûr  sûresini okuduğunu işitti. Adam: “Rabbinin azâbı hiç şüphesiz vukû  bulacaktır, onu defedecek hiçbir şey de yoktur” (Tûr 52/7-8) âyet-i  kerîmesine gelince, Hz. Ömer bineğinden indi, bir müddet duvara  yaslanarak dinledi. Sonra bu âyetin îkâzındaki şiddetin tesiriyle evinde  bir müddet hasta yattı.  (İbn Recep el-Hanbeli, et-Tahvîf mine’n-nâr,  Dımaşk, 1979, s. 30) Kur’ân-ı Kerîm Resûlullah (s.a.v.)’in  kalbine indi. Oradan sahabenin kalbine, onlardan da nesiller boyu diğer  mü’minlerin kalplerine intikal etti. Şimdi nöbet sırası bizdedir.  Kur’ân-ı Kerîm ilk nâzil olduğu şekilde, doğruluk, safiyet ve temizliği  ile elimizdedir. Bizim onu okuma, anlama ve kalbimize indirme vazifemiz  vardır. Çünkü ancak onun mânaları kalbimize indiği zaman o bizi  kötülükleri terk etmeye, iyilikleri yapmaya ve Kur’ân ahlâkıyla  ahlâklanmaya sevk edecektir. Bu açıdan boğazdan aşağı geçmeyen  okuyuşlarda bir hayır yoktur. Prof. Dr. Ömer Çelik</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır