JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 40669" data-attributes="member: 1043">     <img src="https://www.manzaralar.net/yeniler/grafik_calismalari/13000.JPG" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />      AŞK BAHÇESİNE GİRMEK      Muhabbet,  hayatımızın özünü teşkil eder. Muhabbet, dostluğun samimi ve katıksız  halidir. Muhabbet, sevgiliye kavuşma, onun güzelliğini görme heyecanı ve  susuzluğu içinde bulunan kalbin coşmasıdır.         İnsanda, muhabbet merkezi kalptir. Kalbin muhabbet duyacağı gerçek  maşuk ise ancak Allahu Teâlâ’dır. Fakat kalp, muhabbetin bu zirve  noktasına bir anda yükselemez. O yüce makama çıkmak için, sevilen diğer  varlıklar birer merdiven mesabesindedir. Bunlara duyulan muhabbet,  kalbin hakiki sevgiye hazırlanması istikametinde olan sevgilerdir.  Muhabbet, zahmetleri rahmete inkılâb ettiren sihirli bir rol oynar.  Sevilen kişinin hareketleri, sevene ağır gelmez, bilakis kolay gelir.      Aşk  ise, ezelin hatırasıyla başlayarak varlığın bilincine doğru yürüyen bir  yoldur. Yaratılışın sırrı ve çözüm önerisidir. Kainatın ve onun  efendisinin varlık nedenidir.         Aşk, tohumu gönülde ekilen ve sonra bütün bedeni kaplayan bir sarmaşık,  bütün tecellileri kuşatan bir canlılıktır. İçine girildiğinde çıkılmak  istenmeyen bir dünya gibidir. Hepimizin yüreğinde olan bir tohumdur aşk.  Bu tohum, eğer uygun ortam, zaman ve besin bulursa patlar, çiçek açar.  Aşık olduğunda insanın yüreğine bir ateş düşer. Eğer yüreğindeki tohum,  mevsimlik bir çiçek olarak açmışsa, ömrü kısadır. Ama bir çınarsa,  yürekte köklenen; yıllarca dimdik ayakta kalır. Eğer, insan,  hormonlarıyla düşünüyorsa o, aşk değildir ve onunla hiçbir şey  paylaşılamaz.         Aşk bahçesine girmek için gerekli olan yol azığı ise “acı”dır. Bence  aşkı tanımlayacak en güzel kelime “acı”dır. Eğer acıyı tatmıyorsa, o,  aşk değildir.         Aşkı ayırt eden bir şey de insanın duygularına hakim olamayışıdır. İnsan duygularına hakim olabiliyorsa, o, aşk değildir.         Aşkın ilk mertebesi sevgidir. İkinci mertebesi sarhoşluk ve kalp  mestliğidir. Üçüncü mertebesi ayrılık, özlem ve hasrettir. Dördüncü  mertebesi elem ve acıdır. Beşinci mertebesi feryat ve mecnunluktur.  Altıncı mertebesi ise mutluluktur.      Aşk  ile acı arasındaki denge doğru kurulabilir ve öncelikler doğru biçimde  yaşanırsa, aşk yok olmaz, bilakis, ayağı sağlam basan bir ilişkiye  dönüşür. Aşk, acıyla insanı pişirir. Şayet, önce acı değil de mutluluk  gelirse, sonu acı olur. Mutluluğuyla gelen şey, ucuz bir ilgi ve küçük  hacimli bir sevgidir. Sonu ise acı ile biter.         Seven, sevdiğine muhabbeti nisbetinde hayran olur ve onu taklit eder.  Zira aşk ve muhabbet, iki kalp arasındaki cereyan hattı gibidir.  Sevenler, sevdiklerini hiçbir zaman gönüllerinden çıkarmaz ve  dillerinden düşürmezler. Sevdiklerine, canlarını ve mallarını cömertçe  harcarlar ve ölürler.         Muhabbet, kuru bir davadan ibaret değildir. Muhabbet, kardeşinin  derdiyle dertlenip, ihtiyaçlarını karşılayıp, fedakarlık ve feragat  göstermek, elindeki nimeti onunla paylaşabilmektir. Gerçek muhabbet, zor  zamanda, sıkıntılı anlarında yanıbaşında olmaktır.         Başta belirtmiş olduğumuz hakiki muhabbete kavuşmak ise, talep etmek zaruretiyle mümkündür. Rasulullah (s.a.v.) Efendimiz:         “Allah’ım! Sen’den sevgini, Sen’i sevenlerin sevgisini ve Sen’in  sevgine ulaştıracak ameli talep ediyorum. Allah’ım! Sen’in sevgini, bana  nefsimden, ailemden, malımdan ve soğuk sudan daha sevgili kıl.”         Bu konuda Yusuf Hamedanî hazretleri şöyle buyurmaktadır:         “Mahlukata aşık olunca insanda bunama ve delilik zuhur eder. Oysa Hakk  Teâlâ’yı sevince gönle firaset, hikmet ve mağfiret doğar.”         Işığının, kendisinden menkul olduğunu zannederek, aya tutulan gece kuşu  gibi değil de, hakiki güneşi arayıp bulmak ve tutulmak gerçek aşktır.         Aşk denince akla gelen simalardan Hz. Mevlana, bu konuda şöyle buyurmaktadır:         “Denize kavuşan bir nehirde nehirlik biter, girdiği denizin bir parçası  olur. Yediğimiz bir ekmek, bünyemizde erir ve vücudumuzun bir parçası  haline gelir. Seven bir kimsenin varlığı da, duyduğu muhabbetin şiddeti  kadar sevdiğinde kaybolur.”         “Aşk geldi, kan gibi damarlarıma, derime doldu. Beni benden aldı,  varlığımı sevgiyle doldurdu. Vücudumun bütün cüzlerini dost kapladı.  Benden, bana kalan ancak bir isim. Ötesi hep O...”         “İnsaf et, aşk iyi bir şeydir. Onu zedeleyen ise, senin kötü huyundur.  Sen, şehvete aşk adını koymuşsun. Ah! Bir bilebilsen, şehvetle aşk  arasında ne uzun mesafe var.”         “İlahî aşk ve vecd, mümini uyanık tutar. Dünyevî ve şehevî aşklar ise,  insanı ahmak yapar ve sersem eder. Aşk; su ve topraktan yaratılmış  insanın, yanışı ve çırpınışıdır. Damarlarda kanın dolaşması, yani  hayatın devam etmesi değil, ciğerin aşkla kavrulması mühimdir.”         Rabbim, gerçek sevgiyi tattırsın. Rabbim, kendini sevmeyi öğretsin.  Rabbim, kendi sevgisini kalbimizde lutfeylesin. Rabbim, Rasulullah  (s.a.v.) Efendimizi sevdirsin. Rabbim, kendi yolunda olanları sevdirsin. Alıntı...      </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır