JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 15174" data-attributes="member: 149"><img src="https://minikkelebek.files.wordpress.com/2008/05/asik-sozu-dua-imis.jpg?w=510&h=382" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />   Âşık sözü dua imiş   Âşık yürekle uyku geçinmez  imiş. Yastığına ağır gelen başı, bu kadim   gerçeğin yaşayanı olmanın verdiği  karmaşıklıkla zonkluyordu. Ne vardı   şu sevda nöbetine tutulduğu mukaddes anda,  cânânının şefkatiyle   sızıverseydi. Yâr kokan hayallerinden çıkıp da geliverseydi  kalbinin   sultanı! Ne vardı? O gelemiyorsa, şu sevda ikliminde titreyen yüreciği,    rüzgârın sırtına binip de yârin penceresine ilişiverseydi. <img src="https://www.sehadetforum.com/images/smilies/Allah.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />’ım! <img src="https://www.sehadetforum.com/images/smilies/Allah.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />’ım  duy sesimi… Bir nefesçik olsa da yârin yanına eriştir beni… Varsın bütün  varlığım bir kalem kadar küçülsün! Gecenin en kesif karanlığı, sevda  nöbetlerinin hasret ateşlerine körük   vurduğu yerde… Aşk ile yunmuş dilinden  dökülenler -ki dua idi aşkın  tek  sahibi olanın nazarında- kabule layık görüldü.  Yarı açık  pencerenin  gıcırdayarak açılmasıyla içeri süzülen ışık ve rüzgâr   karışımı bir el,  sırra ermek telaşından idrakin uzağına düşen ruhunu   kavrayıvermişti.  Yıldızların birbirine çarptığını gördü ilk önce…  Işığın ışıktan   sıyrılıp, coğrafyaların nokta kadar küçülmesine şahit  oldu sonra…  Kanatlarından  parıltılar dökülen semavi kuşların  şahadetiyle bulutların  üzerinden aştı. Gökten  düşen bir tüy gibi, döne  döne, hafiflemiş bir  hissedişle ve vuslat anına has bir  teslimiyetle  yârin penceresindeydi.  Şaştı âşık! Şaştı! Öyle ki… Aç pencereni yâr   ben geldim, diyemedi. Dili  dolaştı… Sabah ezanları dolduruyordu İstanbul  göklerini… Pencerenin önünde,   henüz çözemediği diliyle, hayran hayran uykuya râm  olmuş yârin   gözlerinde mest olmuştu garip… Yâr diye seslenememişti amma, aşkın    hakiki sahibinin ulvi çağrısı yâri uykudan alıvermişti. Pencerenin   dışında  hasret yelleriyle yarışan kor nefesi, pencerenin içinde   hareketsiz asılı duran  perdeleri titretmişti. Titretmişti de yâr,   nihayet bekleyen aşığı görüp  şaşmıştı. İki şaşkın bir müddet, öylece   bakıştılar. Kumruların anlattığına  bakılırsa, o İstanbul sabahına pek   yakıştılar. Yâr pencereyi açtı, âşık içeri  girdi. Girdi ya, pencerenin   eşiğinden atladığı vakit bir kalem boyunda bir adam  oluverdi. Yâr  aşığa  baktı… Tepeden bakıyordu ya, bu bakış kalem kesilen aşığın   yücelere  tutkun olmasına mani değildi. Yâr, titreyerek aşığın üstüne  eğildi.   Heyhat! Aşk bu… Zamaneye inat hakiki aşk! Ve bu hâl-i garip,  vuslatın  neşesine  neşe katmaya yetip artacak kadar da hoştu. Yâr ile  âşık, kalem  ile kağıt gibi…  Nihayet birbirini bulmuştu. Vuslatın şekli  olur muydu  zaten? Olmazdı!  Kavuşmaktan ötesi, billahi boştu! Yâr avucuna aldı aşığı… “Söyle benim  efendim, ne oldu da böyle   ufalıverdin? Halbuki pencerenin dışında her şeyinle  buradaydın. İçeri   gelmenle küçülüvermen bir oldu. Söyle bana a bülbülüm sana ne  oldu?”   diye sordu. Âşık yârine ermenin keyfiyle başı döngün, halinin farkında    bile değildi. Yârin sualine bir cevap ararcasına eğilip, ayakucundan   itibaren  bütün gövdesini bir süzdü. Anlayamadı garip… Anlamak da   yetmezdi hani… “Boş ver  gonca gülüm, yanındayım ya… Gözlerinden saçılan   nurun aydınlığındayım ya… Varsın  kalem kadar küçük olsun endamım…   Gönlümde aşk ile büyüyen ruhum da küçülmedi ya!  Elbet vardır bunun da   bir hikmeti…” demekle yetindi. Gün doğana kadar  muhabbet ettiler. Âşık, şeyda bülbüllerden öte bir   lisanla haykırdı sevdasını…  Yâr, meyveye duran dallar misali titredi   aşığın minicik varlığına… Ve İstanbul  şahit oldu… Kavuşanların, o gönül   okşayan bahtiyârlığına… Sabah olmuştu.  Ahali uyanmış, sabahın ilk çayı için demlikteki su   fokurdamaya başlamıştı. Aşığı  yâr hanesine getiren kuvvet geri   götürmemişti. Ayrılığı kimse istemiyordu lakin  yâr ne yapacağını   düşünüyordu. Kahvaltıya gitmesi lazımdı. Efendisini de  bırakamazdı. O   anda odaya giren validesinden kaçırırcasına tuttuğu aşığı cebine    koyuverdi. Zavallı âşık, bu ani hareketin sarsıntısıyla afalladı. Yâr   kokan bir  mendilin üzerine yığılıp kaldı bir an… Kahvaltıya   gidiyorlardı. Yârin eli  aşığını yokluyordu aheste… Şefkatli   dokunuşlarla kendine geldi âşık… Kahvaltı  sofrasında mahmur bir sohbet   vardı. O vakit aşığın içini bir ürperti sardı. “Ya  hep bu halde   kalırsam…” Evet! Bu dayanılası bir hal değildi. Âşık, cebini  yoklayan   yârin gül dokunuşuyla sıyrıldı bu düşünceden… Ve minik bir ekmek    kırıntısı ile peynir parçasını uzatırken buldu parmak uçlarını… Yâr   elinden  lokma yemek meğer kalem kadar ufalmaya kısmetmiş diyerek güldü.   İşte bu hoş anın  üzerine, aşığın dilinden aşkın hakiki sahibine   şükürler döküldü. Kahvaltı  biter bitmez yâr odasına döndü. Kapıyı suçlu bir kız çocuğu   gibi kapar kapamaz  cebinden çıkardı aşığı… Sağ salim görmenin verdiği   bir rahatlamayla derin bir  nefes aldı. Âşık, kendine bakan o buğulu   gözlerin içinde tarifi yapılamaz bir  keyfe daldı. Yâr beş dakika izin   istedi âşıktan… Onu kitapların yığılı olduğu  masanın üzerine bırakıp   odadan çıktı. Kapatmış olduğu kapı kendiliğinden  açılıverdi. İçeriden   sesler geliyordu. Ve kulakları yırtan bir kuş cıvıltısı…  Açıldıkça   devleşen kanatlarıyla pırrrrr diyerek içeri süzülen bir muhabbet kuşu,    odanın içinde bir tur attıktan sonra, pencerenin önündeki iskemleye   konuverdi.  Güneş altında parlayan mavi tüyleriyle ne kadar da hoş   görünüyordu. Lakin bu  hoşluk, aşığın ansızın dona kalmasıyla   kesilmişti. Çünkü bu yaramaz bakışlarıyla  oyun delisi olduğunu belli   eden kuş, gözlerini kitapların arasında oturmakta  bulunan aşığa   dikilmişti. O an… Av niyetine bakılan âşık için, bu avcı kuşun  kılıcı   çekilmişti. Hemen etrafına bakındı âşık. Saklanacak yer aradı. Bulamadı…    Kuş, bakışlarını keskinleştirmiş, havalanmak için son bir hazırlık   içinde  bulunduğunu bildiren bir halde aşığın çaresizliğini   seyretmekteydi. Yâr henüz  gelmemişti. Ne bilsindi yaramaz kuşun odaya   gireceğini… Âşık çaresizlikle  daralan bir nefesle “El imdâd Yâ Hâfız!”   diye bir nidâ savurdu. O sırada o  kocaman mavi tüyleriyle bakanları   kendine hayran bırakan muhabbet kuşu süzülerek  yanı başına konuverdi.   Âşık titriyordu. Nasıl titremesindi? Kuş ile arasında bir  gagalık bir   mesafe kalmıştı. Savunmasızdı. Kuş aşığa doğru eğildiğinde artık her    şey bitmişti. Âşık, bir kuş gagasında can vereceğini hiç aklına   getirmemişti.  İçinden kelime-i şahadet getirmeye koyuluyordu ki, kuş   konuşmaya  başladı. “Sen bizim evin gülüne âşıksın biliyorum. O da sana… Hasretinizin    kavurduğu demleri bilirim. Gülümüzü bizden koparacaksın ama yine de sana    kızmıyorum. Aşka boyun eğmek, aşkın sahibine olan sadakatimdir. Lakin   senin bu  halde buraya gelmen doğru mu a şaşkın?” Âşık kabahatini savunmaya çalışan  küçük bir afacanı andırır bir edayla   “Bu hale nasıl geldim, buraya nasıl geldim…  Vi bende bilmiyorum!”   diyebildi. Ki; kuş bir kahkaha ile kesti aşığın safiyane  sözlerini…   “Sen âşık değil misin?” diye sordu. “Evet, aşığım…” dedi âşık. “Ama    cahil âşıksın!” dedi kuş… Âşık, şaşkın bakışlarla kuşun gözlerine baktı.   Lafı  nereye getireceğini kestiremediği için, sükut ile sözünün   devamını bekledi. Kuş,  istihzayla süzdüğü aşığın beklediği kelimeleri   gagasından bir bir düşürmeye  başladı. “Cahilsin… Bilmez misin aşığın   sözü duadır. Sen sevda nöbetiyle  kıvrandığın o halde, bu olanları talep   etmedin mi, kalbine aşkın en alevlisini  bahşedenden? Şimdi yine   kalpten seslen de her şeyi yerli yerine koysun var eden…  Unutma!   Sabırla bekle vuslat anını… Öyle olur olmaz geçirme bir daha içinden!  ” Âşık, muhabbet kuşundan muhabbet ehli olmanın bir sırrını daha öğrenmiş    olmanın keyfiyle gülümsedi. Gönlünde kabaran sevda dalgalarıyla diz   çöktü aşkın  yegâne sahibinin huzurunda… Yâr, odaya girdiğinde kitapların üzerine konmuş  muhabbet kuşuna baktı.   İçi sızladı bir an… Eyvah! Efendimi kuşa yem eyledim,  diye hayıflandı.   Gözpınarlarından taşan bir damla pembe yanağını okşamaya  davranırken   telefonu çaldı. Aklı, kuşun canına kıydığını düşündüğü aşığındayken    telefonuna doğru koştu. Arayan binlerce kilometre ötelerde kendisi için   yanıp  tutuşan âşıktı. Şükür niyetine bir oh çekti içinden… Birbirlerine hiçbir şey  sormadılar. Sanki bu olanları konuşmamaya   sözleşmişler gibiydi. İkisi de çok iyi  biliyordu ki yaşadıkları çok   yüce bir aşktı. İkisi de Fuzuli nefesiyle  anlatılmışlar kadar âşıktı.   Sormaya ne lüzum vardı? Aşkın bizatihi kendisi  sırlarla karışıktı… Bildim! Akıl ermezmiş… Bu sevdalık işine… Vuslat diye  inleyen, düşünce yâr peşine… Şahikasında hasret tüten gönül dağına, Müjde  kuşu konmalı murâdın otağına… Yâri yâre bağlayan görünmez  zincirlerin, Sesidir bu hıçkırık… Keyfidir esirlerin… Cânânsız can ne  gerek! Kavuşmalı efendim! Bir olup saadete savuşmalı efendim… Bayâtî  hasret ile için için çürüyor! Yâre varayım diye hayret suda yürüyor… Güçer  Kafa </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır