- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Eskiden dergâha ilk defa adım atan Kur’an öğrencilerine;“Âşık mısın?”diye sorarlardı. Eğer değilse;“Git, âşık ol, öyle gel” derlerdi.
Mecnun’un Leyla’ya aşkı, hakiki aşka basamak oldu.Madem öyle, bizim de hakiki aşkı bulmamız için sevdalanmamız mı gerek?
Ya da âşık olduğumuz biri varsa, bu aşkı Allah aşkına nasıl dönüştürebiliriz?
Dergâh hayatı ya da tasavvufî hayat, gurbeti öne çıkararak, vuslata hasreti hedefler.
Bunun sebebi gurbetin yaratılışla başlamış olmasıdır ki Allah,nurundan Nur-u Muhammedi’yi yaratıp,
bu nurdan felekleri yaratmasıyla, insanın ilk gurbeti başlamış olur.
Doğal olarak dünyada, ruhlar âlemindeki tadılan lezzete vuslat iştiyakı olacaktır..Aşkın kaynağı Allah’tır.
“Nur-u Muhammedi’nin yaratılmasıyla aşk hâsıl oldu,aşk âlemlere vesile oldu” der
Mevlana Hazreti.Teşbihte hata olmasın- bir aynanın karşısına geçip güzelliğini,kemalini görmek isteyen kişinin aynadaki yansıması;
“sen güzelsin” deyip alkışlayacaktır. Aynadaki yansıma O’ndandır.
Ne odur ne değildir. Yani aynadaki “Zat” değildir...
İnsan esmaya aynadır. En güzel ayna Efendimizdir.
“Vallahi sen olmasaydın âlemleri yaratmazdım.”
Gerçek aşk sultanı Allah’ın tahtı, kalbdir.
“Ben yerlere ve göklere sığmadım, ancak mü’min kulumun kalbine sığdım.”
Allah aşkı dışında tüm aşklar mecazdır...
Göz penceresinden kâinatı seyreden ruh ile
sevdaya odak olmuş kalb,dünya gurbetinde, devamlı anavatanını özler.
tahtın sahibini arar!Ararken mecaz aşklara tutulur fakat kalb ve ruhun aradığı sonsuzdur,baki olandır.
Bakar ki, bağlandıkları fani, geçici, verdiği haz da geçici.Dolayısıyla kalb, mecaz olduğu için itecektir.
“Bu değil” diyecektir.
Zira sadece insana değil, güzel bir ezgiye, güzel bir muhabbete, denize, yaylaya
Yani göze ve kalbe huzur veren her şeye kalb iştiyak duyar ve o ilk ruhlar âlemindeki tadı hissetmeye, yaşamaya çalışır.
Aslında göz penceremizden bakan ve aynı sıladan gelen ruhların seyretmesidir.Yurtdışında bir müddet kalsanız ve anavatandan sıradan birine rastlasanız ona sıradan biri gibi davranmaz,
memleket toprağı kokluyor gibi hem fazla alaka gösterir hem de onunla fazla zaman geçirmek istersiniz.
Mecnun’un Leyla’ya duyduğu aşkın Allah aşkına basamak olması da, belli süreçler sonrasıdır...
Hızır (a.s)’ın; “Leyla’yı arayacaksan, gir çilehaneye orada ara” demesiyle,
Mecnun çilehanede Leyla diye diye, Leyla’yı karşısında bulur.Yüzüne bile bakmadan Hızır (a.s)’ı bulur.
“Madem isteyince oluyor, bana istemeyi öğret” der.Hızır (a.s);“Öyle iste ki kavuşmak mecbur kalsın” der.
Mecnun hüve (O) sırrını anlamıştır.
Kendi başta olmak üzere, Allah dışında tüm fanileri sıfırlamış hatta “Leyla öldü” diyenlere, “Hayır, Leyla benim” demiştir
Yani Allah Baki’dir, Hayy’dır, Kayyum’dur.Hepimiz O’nun nurundan yaratıldık.
O’ndan başka yok nazarıyla cismi aşmıştır.Yani kalb Bir’e aşıktır. Allah birdir. Aşk birdir.
Rivayetlerin son kısmında Leyla gerçekten ölür.
Mecnun mezarı başında toprağına sarılır ve
“Aşka cism-i can gerekmez” der...
Elbette illa Allah aşkı için mecaz aşka tutulmaya gerek yokMecaz aşklar mal, evlat da olabilir. Asıl olan bunların faniliğidir...
İnsan vicdanında duyduğu ebediyet arzusunu sahip olduklarının hiçbirisiyle tatmin edemediğini anlaması,âşık olduklarına kavuştuğu zaman başka aşklara talip olması ve nihayetsiz istekleri olması bizi, ayetinde buyurduğu gibi;
“Kalbler ancak ve ancak Allah’ı anmakla mutmain olur”hakikatine ulaştırır.
Yalnız insanın marifet ile muhabbete ulaşması için gurbetin,gurbete ait hangi özellik olursa olsun yaşanması gerektiği vurgulanmıştır.
Belki insan kendi vatanında bile gurbet yaşarken,
belki kendi bedeninde gurbet yaşama hali de bunlardan sayılır.
kalb hakiki güzelin ve iyinin peşinde idi.
