- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Olayın sebeplerini daha iyi anlatabilmek için önce yüz yıllık tarihimizi hatırlatmam gerekiyor.
Savaşlar dönemi!
1911 yılında başlayan Balkan savaşlarıyla beraber Anadolu insanı hep savaşlara koşmak zorunda kaldı.
On yıl civarında süren bu savaşlar yüzünden Anadolu köylerinde neredeyse erkek kalmadı.
Birinci Dünya Savaşı Çanakkale Savaşı Kurtuluş Savaşı gibi yüz binlerce erkeğin gidip bir daha dönemediği bu süreç bitince Anadolu’da dul kadınlar ve yetim çocuklar kaldı. 10-11 yaşındaki erkeklerin 17-18 yaşındaki kızlarla evlendirilmek zorunda kaldığı dönemlerden bahsediyorum.
Herhangi bir sebepten dolayı savaşa gidemeyen veya savaş sonrası savaş gazisi olarak köyüne dönebilen az sayıda erkek dışında köy – kasaba halkının çok büyük bir kısmı dul kadın veya yetim çocuklardan oluşuyordu.
Böylesi bir zarafet!
İşte böylesi bir ortamda yaşayan babalar evlatları yanlarına gelince diğer yetim çocukların içi acımasın diye kendi evlatlarını yanlarında uzaklaştırırmış.
Baba hasretiyle yanan yetim çocuklar babalarını hatırlayıp üzülmesinler diye başkalarının yanında kendi evlatlarını sevmeye utanırmış babalar. Böylesi ince böylesi zarif bir düşünceyle babalar evlatlarına mesafe koymuş.
Hanımlarıyla sokakta gezmek zorunda kaldıklarında “kocasını kaybetmiş dul kadınlar bizi yan yana – elele görürseler yaraları deşilir” düşüncesiyle yan yana yürümemeye çalışırmışlar. Anadolu’da erkeklerin hanımlarını birkaç adım geriden yürütme gelenekleri böylesine bir zarif düşünceyle oluşmuş.
Cehaletin nasıl korkunç bir bataklık olduğunu yeninde görmemi sağladı bu olay.
Başka yetim çocukların içi acımasın diye ortaya konan tavır cehalet yüzünden öz evladını yetim psikolojisi ile ilgisiz ve sevgisiz büyütme tavrına dönüştürülmüş.
Dul kadınların savaştan dönmeyen kocalarını hatırlayıp yaraları acımasın diye gösterilen nezaket kendi hanımını dışlayan bir tavra dönüşmüş cehalet yüzünden.
Ah Cehalet! Sen nasıl bir belasın ki böylesi bir zarafeti şiddete dönüştürüyorsun?
Alinti..
