N
nesrin07
Kayıtsız
Misafir
Yalnızlık Allaha mahsustur derler hep. Ama ben o kadar yalnızım ki artık şaşkınlık içindeyim. Sık sık hayatımın içinden çıkıp ta kartpostala ya da vidoya bakar gibi hissediyorum.Yaş kemale erdi, ama ruhum küçük bir kız çocuğu gibi, kırılgan, naif ,yere çökmüş ve başını saklamış, gözlerini kapamış, kulaklarını bastırıyor elleriyle dişlerini sıkıyor .Yalnızım, kızgınım güçsüzüm yorgunum kurtulmak istiyorum.1987 den beri hayatımda biri var. Ama var mı? Olmasını istiyormuyum? O olmak istiyor mu? Bizim birlikte olmamızı isteyen başka birileri var mı? Çocuklarımız bizi hiç sevdi mi? Ben adamı hiç sevdim mi? Adam beni hiç sevdi mi? Biz neden bir araya geldik? Bu imtihan çok zor? Ve çok uzun ...Üstelik babam anam olmaz demişti dinlemedim Olmadı 27 yıldır da. Bizim nikahımız geçerli mi Allah huzurunda ?Sünni(yim) ve Alevi ? Ben çook çektim kendimi çok kapadım sadece ders verip çıkıyorum hemen eve gelip kabuğuma giriyorum. Ama kendimi işime en iyisinden en dolusundan verebiliyorum Allah şükür ki(kul hakkı ve helal rızık diye) Ama arkadaş ama sohbet ama gezelim eğlenelim den istemiyorum hayatımda. Evlatlarım şimdi evde değiller başka diyarlardalar ama onların cebine güzel çocukluklar harika anilar koyamadık uğurlarken. Kuran okumayı öğrendim Allah nasip etti mutluluk veriyor. Namaz kılıyorum düzenli 3 yıldır mutluluk veriyor. Ama eşimden uzakta ya da gizli ya da O homurdanır ve kapıları çarparken...İçim cızzz ediyor ...Buz dolabının üstünde not kağıtları var alışveriş acil listeleri şu anda orda "hayat arkadaşı"yazıyor listenin sonunda. günlerdir duruyor umursan dımı? bilmem...
