- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Bir mübarek ramazan ayının sonuna daha geldik....bizlere bir şeyler öğretebildimi bilmiyorum..?
Misafirimiz gidiyor O’na karşı yaptığımız kusurlara, yanlışlıklara ,eksiklere rağmen, gelecek yıl’a daha güzel, bereketli geleceğini müjdeleyerek…
Çocukluğumdan beri ramazanın yirmisinden itibaren, beni garip bir hüzün kaplardı. içime bir neşesizlik, çalışmalarıma bir isteksizlik gelirdi..
Her sabah yatağımın içinden kalbimde bir derin acıyla uyanırdım ve kendi kendime "Bir gün daha gitti, bir gece daha gitti. Bugün yirmi beşi, yarın yirmi altısı, öbür gün..." daha ziyade sayamazdım.
Bu bana yakınımdan birinin öleceği günü hesap etmek gibi sanki bir şeyi kaybediyormuşum görünürdü.
İşte ramazan-ı şerifin sonuna eriyoruz. Mübarek ay bizi terk edip gidiyor. Fakat bana öyle geliyor ki, o bu yıl bizden küskün ve muğber olarak ayrılıyor.
Zira bu yıl geçen yıllardan daha çok hissiyat ,ruhani olmadan kuru, ihlasız ,ibadetsiz geçti sanki...
Zira devirler değişiyor. Devirlerle beraber gönüller de değişiyor. Gitgide hepimizden Allah korkusu ,sevgisi kalkıyor. Peygamberin emrine itaat azalıyor. Birtakım bidatler eski adetlerin yerini tutuyor. Kur’an-i Kerim’in yerine birtakım batıl kitaplara itikat ediliyor. Gençlerimizde terbiye ,kalbinde, şefkat ve merhametten eser yok sanki..
Misafirimiz gidiyor, ama bize küs mü gidiyor barışık mı ,razı mı gidiyor onu bilemiyorum...
Ramazan gelmeden ben, ‘ben şunu yapacağım, bunu yapacağım…’ diye devam ederiz. Ramazan, on bir aylık yoldan gelir kapımızı çalar, bu defada bayrama ertelenir ve bayram için söylenir aynı şeyler. Sonra bayram gelir, çatar ve gider. Ama yapılan hiçbir şey yoktur. Bütün bunlara rağmen vefalı, bereketli misafirimiz, bunu hoşgörüyle karşılar ve bir sonra ki ziyaretine, yine kucağı dolu, ve bin bereketle gelir. Hiçbir şey eksiltmez cömertliğinden.
Ama biz her nedense her geçen yıl o’na karşı cömertliğimizi kısarız, sanki bize kötülük yaparmışçasına. Bu sene de gidiyor Ramazan. O’na karşı yaptığımız kusurlara, eksiklere yanlışlıklara rağmen, gelecek yıl’a daha güzel, bereketli geleceğini müjdeleyerek.
Elveda ey ramazan, elveda! Asır bizi aldattı, sen bize küstün. Halimiz ne olacak? Nerede şifa, nerede çare bulacağız? On bir ayı nasıl geçireceğiz? Senin bereketin olmadan. Bizi bereketinden, bolluğundan mahrum etme. Elveda evimizin bereketli, gönlümüzün vefalı, sadık misafiri…
Ya bizi de al götür Ramazan..!Ya da sen gitme bizde kal..
Kal halimizde...sözümüzde...özümüzde ,ibadetimizde, kalbimizde kal gitme ey seni yana yakıla bekleyenlerin sultanı GİTME...
Sen gidersen korkum odur ki yine nefsimin elinde oyuncak olur kendime zulm ederim...
Misafirimiz gidiyor O’na karşı yaptığımız kusurlara, yanlışlıklara ,eksiklere rağmen, gelecek yıl’a daha güzel, bereketli geleceğini müjdeleyerek…
Çocukluğumdan beri ramazanın yirmisinden itibaren, beni garip bir hüzün kaplardı. içime bir neşesizlik, çalışmalarıma bir isteksizlik gelirdi..
Her sabah yatağımın içinden kalbimde bir derin acıyla uyanırdım ve kendi kendime "Bir gün daha gitti, bir gece daha gitti. Bugün yirmi beşi, yarın yirmi altısı, öbür gün..." daha ziyade sayamazdım.
Bu bana yakınımdan birinin öleceği günü hesap etmek gibi sanki bir şeyi kaybediyormuşum görünürdü.
İşte ramazan-ı şerifin sonuna eriyoruz. Mübarek ay bizi terk edip gidiyor. Fakat bana öyle geliyor ki, o bu yıl bizden küskün ve muğber olarak ayrılıyor.
Zira bu yıl geçen yıllardan daha çok hissiyat ,ruhani olmadan kuru, ihlasız ,ibadetsiz geçti sanki...
Zira devirler değişiyor. Devirlerle beraber gönüller de değişiyor. Gitgide hepimizden Allah korkusu ,sevgisi kalkıyor. Peygamberin emrine itaat azalıyor. Birtakım bidatler eski adetlerin yerini tutuyor. Kur’an-i Kerim’in yerine birtakım batıl kitaplara itikat ediliyor. Gençlerimizde terbiye ,kalbinde, şefkat ve merhametten eser yok sanki..
Misafirimiz gidiyor, ama bize küs mü gidiyor barışık mı ,razı mı gidiyor onu bilemiyorum...
Ramazan gelmeden ben, ‘ben şunu yapacağım, bunu yapacağım…’ diye devam ederiz. Ramazan, on bir aylık yoldan gelir kapımızı çalar, bu defada bayrama ertelenir ve bayram için söylenir aynı şeyler. Sonra bayram gelir, çatar ve gider. Ama yapılan hiçbir şey yoktur. Bütün bunlara rağmen vefalı, bereketli misafirimiz, bunu hoşgörüyle karşılar ve bir sonra ki ziyaretine, yine kucağı dolu, ve bin bereketle gelir. Hiçbir şey eksiltmez cömertliğinden.
Ama biz her nedense her geçen yıl o’na karşı cömertliğimizi kısarız, sanki bize kötülük yaparmışçasına. Bu sene de gidiyor Ramazan. O’na karşı yaptığımız kusurlara, eksiklere yanlışlıklara rağmen, gelecek yıl’a daha güzel, bereketli geleceğini müjdeleyerek.
Elveda ey ramazan, elveda! Asır bizi aldattı, sen bize küstün. Halimiz ne olacak? Nerede şifa, nerede çare bulacağız? On bir ayı nasıl geçireceğiz? Senin bereketin olmadan. Bizi bereketinden, bolluğundan mahrum etme. Elveda evimizin bereketli, gönlümüzün vefalı, sadık misafiri…
Ya bizi de al götür Ramazan..!Ya da sen gitme bizde kal..
Kal halimizde...sözümüzde...özümüzde ,ibadetimizde, kalbimizde kal gitme ey seni yana yakıla bekleyenlerin sultanı GİTME...
Sen gidersen korkum odur ki yine nefsimin elinde oyuncak olur kendime zulm ederim...
