Selamün aleyküm arkadaşlar, kararsız ve çaresizim,
ben evleneli 8 yıl oldu 1 oğlum var şu anda, ayrı evlerde yaşıyoruz eşimle 3 ay oldu kendi gitmedi evden ben çıktım, kurulu düzenin üstünde oturmaya devam ediyor. Ben boşanmak isdediğimi söyledim her kavgada, davayı o açacak bekliyorum ne dava açıyor ne barışıyor, inat ediyor bende ediyorum diyormuş sadece haftada çocugu almak için arıyor.
8 yılım nasıl geçti son iki seneye kadar asgari ücretle kirada 1 çocukla fakirliki yani ailemin verdiği harçlıkla kendimin ve oğlumun acil giderlerini kısmen karşılıyordum hiç bişey almıyordum, gezmiyordum, yiyemiyordum normal insanlar gibi, fakat ne ben sesimi çıkardım fakirlikten yana. O kıymet bilip takdir etmedi birgün dahi. Ben işe girdim o iş değiştirdi maaşı iki kat oldu benim maaşımda vardı ama herşey daha beter oldu, sorun para değildi yani.
Kötü bi evde oturuyorduk, artık çıkalım normal bi eve geçelim dediğimde ben mutlu değilim sende olma, haketmiyosun dedi. Tembel, sorumsuz, asosyal eve kimse gelmesin, dışarı çıkmayalım, kartını istersin limit yok eve birgün bile ekmek parası dahi bırakmaz çünkü yoktu, ona rağmen hiç eziklik hissetmedi hep burnu havada ailemede bana saygısız küfürlü idi. Annem birşey alsa eve beğenmez rengi ne biçim, modeli ne biçim almasınlar, karışmasınlar aç kal giyme benim getirdiğimle yetin, taştan yemek yap nasıl kadınsın derdi, bazen iyi olurdu bazense dayanılmaz kibirli, kavga etsek sanki kadın olan o, aylarca konuşmazdı varsa yoksa ailesi, onları köyünü sevmeme izin vermedi sürekli dilinde olunca nefret eder oldum bende, ailesi maddi manevi yardımda bulunmadı aramazlar sormazlar sadece niye gelmiyosunuz diye baskı için arardı annesi. halbuki hafta sonları genelde ordaydık 20-25 günlük yaz tatilinin 3 günü evimizde olalım bari derdim beni ordan soğutmaya çalışıyosun der küserdi, kavga çıkardı çocuğuma hasret benim ailem derdi. hayatında bi kadın olmadığına dair kuranın üstüne el bastı sanırım yok çünkü işten çıkar çıkmaz evdeydi hafta sonuda anne babasının yanında veya evde sanayide. hiç bir işi rast gitmiyor aldığı bütün arabalar sanayiden çıkamıyordu ufak kazalari yolda kalmalari zarar zarar kredi çekip 10000 tl borçlandı bilmediği bi işe yatırdı mallarınıda çaldırdıi çünkü işin başında değildi. teslim ettiği akrabasının malıyla birlikte çalındı gitti.
Yapma böyle şeyler dediğimizde bağırıp çağırıp küfreder karışmayın hayatıma bana destek olmuyosun derdi. 3-5 çocuk istiyorum diyordu ama maddi durumumuz elvermez dediğimde kıyameti koparıyodu ben bakarım diyei ücreti asgariydi. Dr. bana doğumdan sonra 1.5 sene bekle dedi yoksa düşer çocuğun ama söylememe rağmen söylemedin bana keyfi çocuk istemedin dedi. bunun gibi yüzlerce şey yaşadım olumsuz. şimdiyse çocuğum 5 yaşında ama olgun bi insan gibi bizi birleştirmek için çırpınıyor, hayaller kuruyor, çözüm arıyori dua ediyor, babasını seviyor bi o kadarda korkuyor hergün ağlıyor.
Babam evim birleşin sende gel diye ona kıyamıyorum, gitsem yalvarsam daha beter havalanacak bana bi hayat kalmıcak, olsun diyorum oğlum için diyorum ama yanında bağırıp çağırıyoruz korkuyor daha mı kötü olur bilmiyorum en ufak bişeye bile karar veremiyorum, artık beynim bitik gibi şu anda ailemin evimdeyim kalabalıklar, bi düzen yok bizimde düzenimiz yok ayrı eve geçsem dul bi kadın ne yaparım, çevreye karşı nasıl yaparım bilmiyorum kaç sene çalışabilirim 40 yaşındayım, özel şirketteyim ve mahkemenin verdiği karara uymam çocuğum 3 gün bende, 4 gün sende olcak diyor ailem ters bi hareketini görürsek mahkeme kararına uymazsa kötü şeyler olur diyor, mazlum sessiz ailem çilden çıktı yani. korkuyorum kimse benim yüzünden başını belaya soksun istemiyorum ne yapıyım benim duam hiç eksik olmuyor, hidayete ersin azıcık düzelsin diye ama olmuyor napim ben şimdi ne karar veriyim bilemedim buraya yazıyım bari dedim.
ben evleneli 8 yıl oldu 1 oğlum var şu anda, ayrı evlerde yaşıyoruz eşimle 3 ay oldu kendi gitmedi evden ben çıktım, kurulu düzenin üstünde oturmaya devam ediyor. Ben boşanmak isdediğimi söyledim her kavgada, davayı o açacak bekliyorum ne dava açıyor ne barışıyor, inat ediyor bende ediyorum diyormuş sadece haftada çocugu almak için arıyor.
8 yılım nasıl geçti son iki seneye kadar asgari ücretle kirada 1 çocukla fakirliki yani ailemin verdiği harçlıkla kendimin ve oğlumun acil giderlerini kısmen karşılıyordum hiç bişey almıyordum, gezmiyordum, yiyemiyordum normal insanlar gibi, fakat ne ben sesimi çıkardım fakirlikten yana. O kıymet bilip takdir etmedi birgün dahi. Ben işe girdim o iş değiştirdi maaşı iki kat oldu benim maaşımda vardı ama herşey daha beter oldu, sorun para değildi yani.
Kötü bi evde oturuyorduk, artık çıkalım normal bi eve geçelim dediğimde ben mutlu değilim sende olma, haketmiyosun dedi. Tembel, sorumsuz, asosyal eve kimse gelmesin, dışarı çıkmayalım, kartını istersin limit yok eve birgün bile ekmek parası dahi bırakmaz çünkü yoktu, ona rağmen hiç eziklik hissetmedi hep burnu havada ailemede bana saygısız küfürlü idi. Annem birşey alsa eve beğenmez rengi ne biçim, modeli ne biçim almasınlar, karışmasınlar aç kal giyme benim getirdiğimle yetin, taştan yemek yap nasıl kadınsın derdi, bazen iyi olurdu bazense dayanılmaz kibirli, kavga etsek sanki kadın olan o, aylarca konuşmazdı varsa yoksa ailesi, onları köyünü sevmeme izin vermedi sürekli dilinde olunca nefret eder oldum bende, ailesi maddi manevi yardımda bulunmadı aramazlar sormazlar sadece niye gelmiyosunuz diye baskı için arardı annesi. halbuki hafta sonları genelde ordaydık 20-25 günlük yaz tatilinin 3 günü evimizde olalım bari derdim beni ordan soğutmaya çalışıyosun der küserdi, kavga çıkardı çocuğuma hasret benim ailem derdi. hayatında bi kadın olmadığına dair kuranın üstüne el bastı sanırım yok çünkü işten çıkar çıkmaz evdeydi hafta sonuda anne babasının yanında veya evde sanayide. hiç bir işi rast gitmiyor aldığı bütün arabalar sanayiden çıkamıyordu ufak kazalari yolda kalmalari zarar zarar kredi çekip 10000 tl borçlandı bilmediği bi işe yatırdı mallarınıda çaldırdıi çünkü işin başında değildi. teslim ettiği akrabasının malıyla birlikte çalındı gitti.
Yapma böyle şeyler dediğimizde bağırıp çağırıp küfreder karışmayın hayatıma bana destek olmuyosun derdi. 3-5 çocuk istiyorum diyordu ama maddi durumumuz elvermez dediğimde kıyameti koparıyodu ben bakarım diyei ücreti asgariydi. Dr. bana doğumdan sonra 1.5 sene bekle dedi yoksa düşer çocuğun ama söylememe rağmen söylemedin bana keyfi çocuk istemedin dedi. bunun gibi yüzlerce şey yaşadım olumsuz. şimdiyse çocuğum 5 yaşında ama olgun bi insan gibi bizi birleştirmek için çırpınıyor, hayaller kuruyor, çözüm arıyori dua ediyor, babasını seviyor bi o kadarda korkuyor hergün ağlıyor.
Babam evim birleşin sende gel diye ona kıyamıyorum, gitsem yalvarsam daha beter havalanacak bana bi hayat kalmıcak, olsun diyorum oğlum için diyorum ama yanında bağırıp çağırıyoruz korkuyor daha mı kötü olur bilmiyorum en ufak bişeye bile karar veremiyorum, artık beynim bitik gibi şu anda ailemin evimdeyim kalabalıklar, bi düzen yok bizimde düzenimiz yok ayrı eve geçsem dul bi kadın ne yaparım, çevreye karşı nasıl yaparım bilmiyorum kaç sene çalışabilirim 40 yaşındayım, özel şirketteyim ve mahkemenin verdiği karara uymam çocuğum 3 gün bende, 4 gün sende olcak diyor ailem ters bi hareketini görürsek mahkeme kararına uymazsa kötü şeyler olur diyor, mazlum sessiz ailem çilden çıktı yani. korkuyorum kimse benim yüzünden başını belaya soksun istemiyorum ne yapıyım benim duam hiç eksik olmuyor, hidayete ersin azıcık düzelsin diye ama olmuyor napim ben şimdi ne karar veriyim bilemedim buraya yazıyım bari dedim.
