El- Hamdulillah Müsl” demek, her mü’min erkek ve kadın üzerine imanî bir vecibedir. Zemin imtihanlar dünyası… Eyyûb’un yarası, İbrâhim’in baltası, Yunus’un duası, Musa’nın Asası, Müslim olmanın ve Müslim kalmanın kavgasıdır.
Allah’a iman eden mü’min insan için Müslim olmak bir iman savaşı. Kavmiyetçiliği/ırkçılığı reddetmek işin başı. Ehl-i ümmet ve’l hilafet olmak ise, bu işin sınırtaşı!
Fikr-i kavmiyeti şeytan yerleştiriyor mü’min zihinlere. Ümmet şuuru kuşanılmadan, “Müslim” ismiyle iftihar etmek evleviyat haline getirilmeden hürriyet gelmez kelepçeli beyinlere.
İman ettiğimiz Kur’ân’ın kalbimize, ruhumuza yerleştirdiği evrensel, ebedi değerler vardır. İşte o değerlerden, ilkelerden birisi de, “Ben Müslimim ilkesidir.
“Allah uğrunda hakkıyla cihad edin. O, sizi seçti ve dinde üzerinize hiçbir güçlük yüklemedi. Babanız İbrahim’in dinine uyun. Allah, sizi hem daha önce, hem de bu Kur’an’da Müslim diye isimlendirdi ki, Peygamber size şahit (ve örnek) olsun, siz de insanlara şahit (ve örnek) olasınız. Artık namazı dosdoğru kılın, zekâtı verin ve Allah’a sarılın. O, sizin sahibinizdir. O, ne güzel sahip, ne güzel yardımcıdır!”(Hacc Sûresi/78)
Biz mü’minlerin dini nasıl Allah’tansa, ismimiz de öyle Allah’tandır. Allah dinimize “İslâm”, ismimize “Müslüman” demiştir. “Müslim” ismine razı olmayanın ilmi ve rütbesi ne olursa olsun, küfre girmiştir. “Şucu” veya “bucu” olmak, mü’min insanın vasfı değildir. Mü’min insanın vasfı, bütün zamanlarda ve mekânlarda, mevkilerde ve makamlarda Müslim olmak ve “Müslimim ” ismiyle iftihar etmektir. Hz. Ömer (ra) yanında Ebu Ubeyde bin el-Cerrah (ra) da bulunduğu halde Şam’a gitmek üzere yola çıktı. Yolda bir nehre geldiklerinde Ömer (ra) devesinden indi ve ayakkabılarını çıkarıp boynuna astı. Sonra da devesinin dizgininden tutarak suya girdi. Bunu gören Ebu Ubeyde: “Ey Müminlerin Emiri! Böyle yapmayınız; Çünkü bu memleketin halkı sizi bu şekilde görmekten hoşlanmayacaktır” dedi. O zaman Hz. Ömer (ra) şunları söyledi: “Vay; senden bunu ummazdım. Eğer bunu bir başkası söylemiş olsaydı onu ümmet-i Muhammed’e ibret dersi kılardım. Biz yeryüzünün en zelil kavmiydik. Allahû Teâlâ bizi İslâm ile aziz kıldı. Eğer biz O’nun bizi aziz kıldığı İslâm’dan başka bir izzet talep edersek, Allahû Teâlâ bizi tekrar zelil eder.”
Selam ve dua ile
Allah’a iman eden mü’min insan için Müslim olmak bir iman savaşı. Kavmiyetçiliği/ırkçılığı reddetmek işin başı. Ehl-i ümmet ve’l hilafet olmak ise, bu işin sınırtaşı!
Fikr-i kavmiyeti şeytan yerleştiriyor mü’min zihinlere. Ümmet şuuru kuşanılmadan, “Müslim” ismiyle iftihar etmek evleviyat haline getirilmeden hürriyet gelmez kelepçeli beyinlere.
İman ettiğimiz Kur’ân’ın kalbimize, ruhumuza yerleştirdiği evrensel, ebedi değerler vardır. İşte o değerlerden, ilkelerden birisi de, “Ben Müslimim ilkesidir.
“Allah uğrunda hakkıyla cihad edin. O, sizi seçti ve dinde üzerinize hiçbir güçlük yüklemedi. Babanız İbrahim’in dinine uyun. Allah, sizi hem daha önce, hem de bu Kur’an’da Müslim diye isimlendirdi ki, Peygamber size şahit (ve örnek) olsun, siz de insanlara şahit (ve örnek) olasınız. Artık namazı dosdoğru kılın, zekâtı verin ve Allah’a sarılın. O, sizin sahibinizdir. O, ne güzel sahip, ne güzel yardımcıdır!”(Hacc Sûresi/78)
Biz mü’minlerin dini nasıl Allah’tansa, ismimiz de öyle Allah’tandır. Allah dinimize “İslâm”, ismimize “Müslüman” demiştir. “Müslim” ismine razı olmayanın ilmi ve rütbesi ne olursa olsun, küfre girmiştir. “Şucu” veya “bucu” olmak, mü’min insanın vasfı değildir. Mü’min insanın vasfı, bütün zamanlarda ve mekânlarda, mevkilerde ve makamlarda Müslim olmak ve “Müslimim ” ismiyle iftihar etmektir. Hz. Ömer (ra) yanında Ebu Ubeyde bin el-Cerrah (ra) da bulunduğu halde Şam’a gitmek üzere yola çıktı. Yolda bir nehre geldiklerinde Ömer (ra) devesinden indi ve ayakkabılarını çıkarıp boynuna astı. Sonra da devesinin dizgininden tutarak suya girdi. Bunu gören Ebu Ubeyde: “Ey Müminlerin Emiri! Böyle yapmayınız; Çünkü bu memleketin halkı sizi bu şekilde görmekten hoşlanmayacaktır” dedi. O zaman Hz. Ömer (ra) şunları söyledi: “Vay; senden bunu ummazdım. Eğer bunu bir başkası söylemiş olsaydı onu ümmet-i Muhammed’e ibret dersi kılardım. Biz yeryüzünün en zelil kavmiydik. Allahû Teâlâ bizi İslâm ile aziz kıldı. Eğer biz O’nun bizi aziz kıldığı İslâm’dan başka bir izzet talep edersek, Allahû Teâlâ bizi tekrar zelil eder.”
Selam ve dua ile