Ailemden utanıyorum, bana hiç değer vermiyorlar

Merhaba hayırlı günler. O kadar mutsuzum ki...Benim sorunum ailem ben 19 yaşındayım üniversite de okuyorum.Ailem çok değişik, ben tek çocuğum evde nasıl anlatsam bilmiyorum ki. Ailemden utanıyorum, bana hiç değer vermiyorlar evden kovuyorlar,sofradan kovuyorlar onların aldıklarından pişirdiklerinden yedirmiyorlar.Bizim sobacı dükkanımız var küçüklüğümden beri onlara yardım ettim, sobaları taşıdık belim kötü oldu ama beni hastaneye bile götürmediler. Şimdi ben İstanbul da okuyorum ailem Adapazarında. Durumumuz olduğu halde bana çok az para gönderiyorlar, yurt paramı bile ben kendim ödüyorum. Derdim para değil, hiç hatırlamıyorum ki bir kere sarılıp öptüklerini, başka ailelere özeniyorum beni evden kovup kendi ayaklarım üzerinde durmamı istiyorlar. Nasıl böyle anlamıyorum ben namazımı kılıyorum, orucumu tutuyorum onlara karşı bir kötülüğüm olduğunu düşünmüyorum. Bana bunları yaptıkları halde ben onların işine dükkanına hala yardım ediyorum. Bana beddua ediyorlar sırf İstanbul'a okumaya gidip onlara yardım etmediğim için. Şimdi ben ne yapmayalım onlarda bulamadığım sevgiyi başkalarında arıyorum lütfen bana yardım edin ne yapmam konusunda. Kovdukları halde yanlarında mı durmalıyım yoksa gitmeli miyim. Bu bana yaptıklarının tam olarak nedenini bilmiyorum bile, çünkü onlarla oturup güzelce konuşup huzurlu bir akşamım olmadı benim.

Merhaba hayırlı günler..anlattıkların sanki biraz eksik ya da sadece olaya kendi pencerenizden baktiginiz icin böyle görüyor olabilirsiniz..
bence en iyisi Aileniz ile Karşılıklı oturup güzelce konuşup bu meseleyi aydinlatmak.. neden böyle davrandiklarini sormak...

benim kendi KIZIM 22 yasinda Tip fakultesinde okuyor..bu sene staj icin baska eyalette gitti..O gittigi ilk gün kendimi hic bir yere sığdıramadım,gizli, gizli ağladım..
Bana da ona da ilk gunlerde cok zor geldi.. ama bunu yapmamiz gerekli idi...bu sadece staj degil hayat dersi idi...

Aşırı kollanan,desteklenen baskı altında tutulan ve sorumluluk verilmeyen çocuklar, pasif, ve korkak olarak yetismekteler...
çocuklarımızı büyütürken, kendi hayat tecrübemizden faydalanarak, Kendi başına ayakları üzerinde durmayı ve hayatı cesurca yaşamayı
Doğruyu,yanlışı öğrenmek zorundalar...ben bu gün varim yarin yok olabilirim..

onu hayatta hazirliyabilmem icin maddi durumum iyi oldugu halde ona kısıtli bir yardim yapiyorum.. paraya acıdığımdan değil,kizimi sevdiğimden...
hayatti,emek ve her nimettin külfetti ile geldiğini bilmeli bunu bilirse nimette de nimetti vereni de bilir ve cokca şükr eder...

Hayattin kizimi yoğurmasini, insan yapmasini istiyorum..kizimi başi boş birakirsam korkuyorum ki şeytan ve nefsi onun icin iş bulur...
kizim yarin Doktor olduğunda fakirlerin Gönül doktoru olmasini istiyorum...zenginlerin,uşağı değil!!
o yuzden onu merhamet ,şefkat, yardimlaşma el uzatmasini, el alip vermesini öğretebilmem için..
yanliz ve aciz oldugunu bilerek, hissederek Rabbine yönelmesini istiyorum.. bana değil!!

Allah!! Allahim!!Yardim et desin.. Anne para gönder demesin diye onu yanliz ve parasiz birakiyorum..
ne yapiyorsam;Gözümden bile sakındığım ,binbir güçlükle .kendi hayattimi,gençliğimi feda edip,babasiz büyütüğüm evladimi sevdiğim ,onu korumak için yapiyorum..
Anne olduğunuz zaman ancak bu yazdiklarimi anlarsiniz...

Uzgunnn

Söyledikleriniz çok doğru fakat ben onlarla karşılıklı oturup konuşamıyorum, konuşmuyorlar benimle beni sofraya almıyorlar. Herkes yediğini kendi parasıyla alsın diyorlar. Evde sığıntı gibiyim, ben sadece bana sarılmalarını sevgi göstermelerini istiyorum, bir insan olarak bunlara ihtiyaç duyuyorum. Sırf İstanbula okumaya gittiğim için beni evden kovdular.Onların istedikleri onların yanında durup sobacı dükkanında çalışmam üniversiteyi kazandığımda bile sevinmediler. Ben dayanamıyorum artık onlara karşı sevgim bitiyor özlemim bitiyor. Belki bunların sebebi annemle babamın sevmeyerek evlenmesi ama bunlar bahane olamaz insan kendi çocuğuna bunları yapamaz. Bana beddua ediyorlar ne yapıcam yardım edin lütfen o bedduaları hak etmiyorum...

mihri' Alıntı:

Söyledikleriniz çok doğru fakat ben onlarla karşılıklı oturup konuşamıyorum, konuşmuyorlar benimle beni sofraya almıyorlar. Herkes yediğini kendi parasıyla alsın diyorlar. Evde sığıntı gibiyim, ben sadece bana sarılmalarını sevgi göstermelerini istiyorum, bir insan olarak bunlara ihtiyaç duyuyorum. Sırf İstanbula okumaya gittiğim için beni evden kovdular.Onların istedikleri onların yanında durup sobacı dükkanında çalışmam üniversiteyi kazandığımda bile sevinmediler. Ben dayanamıyorum artık onlara karşı sevgim bitiyor özlemim bitiyor. Belki bunların sebebi annemle babamın sevmeyerek evlenmesi ama bunlar bahane olamaz insan kendi çocuğuna bunları yapamaz. Bana beddua ediyorlar ne yapıcam yardım edin lütfen o bedduaları hak etmiyorum...

Genişletmek için tıkla ...

Durumunuz hakikatten aklımı karıştırdı(bu lafın gelişi, olmayan akıl karışmı).
bekardeşim, hem evde tek evlat siz, evde istenmeyende sizsiniz:imkansiz:.bence bu çok kafa karıştırıcı bir durum, bir annen, baban her nekadar istemiyerek evlenselerde seni dünyaya leylekler getirmedi herhalde, evlat evlattır, hemde üstelik üniversite de okuyorsun bu ana baba seni dışlıyor hayret bişi ya, ya,biz çocuklarımız okumuyor diye kafa patlatıp göz çıkartıyoruz, bazılarıda çocuğum okuyor diye onu dışlıyor:tüüh:,
Nediyelim kardeşim, allah o anaya babaya akıl fikir versin. Benim sana diyeceğim; sen onları boşver okumana bak, sonunda sen değil, sana yaptıklarına karşı pişman olan onlar olacak.

Allah razı olsun teşekkür ederim yorumlarınız için.